اتصال پی‌بست‌های ضمیری به اسامیِ مختوم به واکه در زبان فارسی: چگونگی اتصال و بازنگری نظام پی‌بست‌های ضمیری

این مقاله به بررسی چگونگی اتصال پی‌بست‌های ضمیریِ زبان فارسی به اسامیِ مختوم به واکه می‌پردازد. هدف از انجام این پژوهش بازنماییِ صورت زیرساختیِ این نوع ضمایر در زبان فارسی و چگونگیِ اتصال آنها به گروه‌های اسمیِ مختوم به واکه، و همچنین مطالعۀ انواع فرایندهای درجِ موجود بین ستاک و پی‌بست است. بررسی داده‌ها نشان می‌دهد که نظام پی‌بست‌های ضمیری در زبان فارسی، نظامی سه‌عضوی است که هریک بیانگر اول شخص، دوم شخص و سوم شخص مفرد است. این ضمایر تنها از یک همخوانِ منفرد تشکیل شده‌اند، که صورت جمع متناظر آنها با افزودن پسوند جمع‌ساز ‘-An’حاصل می‌گردد. همچنین، نشان داده می‌شود که واکۀ درج‌شده میان ستاکِ مختوم به واکه و ضمیر در ‌قیاس با ستاک‌های مختوم به همخوان درج می‌گردد. این نوع فرایندِ درج، خود زمینه‌سازِ درجِ غلت یا نیم‌واکه میان ضمیر و واکۀ درجی می‌شود.